ก่อนอื่นผมต้องขอออกตัวก่อนเลยว่าผมเป็นคนหนึ่งที่พลาดแมทช์เปิดสนามระหว่าง แมนฯ ยูฯ กับ เชลซี เหตุผลง่ายๆ คือ ผมถูกบิดาบังเกิดเกล้าเทศนาสั่งสอนเรื่องการแพ้ชนะนี่ล่ะครับ ตั้งแต่สองทุ่มยันตีสอง ….. อันนี้พูดจริงๆ ใครไม่เป็นผมไม่รู้หรอกว่าความสนุกสนานตลอดหกชั่วโมงเต็มมันเป็นอย่างไร ผมไม่ได้ทำผิดอะไรหรอกแค่พ่อผมเขามีอารมณ์จะพูดเท่านั้นเอง ส่วนตัวผมก็อยากจะลุกไปดูบอลที่ร้านหน้าปากซอยตั้งแต่สี่ทุ่มแล้ว นัดสำคัญอย่างนี้พลาดไม่ได้รู้ๆ กันอยู่ แต่จนแล้วจนรอดการภาวนาทุกๆ สิบห้านาทีของผมก็ไม่เกิดผล สงสัยจะทำบุญมาน้อยเลยต้องอดดูมันซะอย่างงั้น พอเปิดอินเตอร์เน็ตเช็คผลยิ่งเหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัด แมนฯ ยูฯ แพ้หวิว 1-0 คา สแตมฟอร์ด บริดจ์ ด้วยรูปเกมสุดแสนจะสูสี แต่ใครเล่นดีไม่ดียังไง อัตราความมันส์ระดับไหน ขอบอกตามตรงครับว่าผมไม่รู้ (ว่าแล้วก็เช็ดน้ำตาอีกรอบกับความอับโชคของตัวเอง) ร่ายยาวมาสามย่อหน้าเพื่อจะบอกว่าผมไม่ขอให้ความเห็นเรื่องในสนามนะครับ…